Hani Akçakoca’nın adı duyulmamışsa; yazık olur. İstanbul, Ankara’nın iki arada bir derede, fırtına ve sakin rüzgar arasında bırakılmış, ne zaman gitsem o bildik akışını bulduğum kıyı köyü. Gidersen, hem kısa kal hem uzun kal; fark etmiyor. Ne kadar vakit ayırırsan ayır, bir köşesini de bırakmadan ayrılmak istemiyorsun işte. Evet, Akçakoca'da gözüne takılmadan geçemeyeceğin birkaç yer var:
Denizle iç içe geçmiş bir yapının hikayesi kolayca unutulmaz. 13. yüzyıl Cenevizliler diyorlar, koruma desen koruma, manzara desen Karadeniz’in o maviyle dost yüzü. Buradan bakıyorsun; uçsuz bucaksız deniz.
Akçakoca’nın sırtında yükselen doğa. 11 kilometre mi, ne uzaklıkta diyorlar; bir adım atıyorsun ve bir yerler kaybolmuş gibi. Hani derler ya, suyun sesi dinlenir diye, işte tam o nokta. İstersen yürüyüş yap, istersen serin sulara bırak kendini. Çevresinde, o yemyeşil halisiyle ormanlar.
Yeraltında saklı, binlerce yılın ipuçları. Şehirden 8 kilometre uzakta; ama o dingin havasını içine çekince, astım mı desem yorgunluk mu, sanki hepsine iyi gelir gibi. Sarkıtlar, dikitler ve o serin keşif atmosferi.